Δε με Βλέπεις... θώμη μπαλτσαβιά.

Δε με ξέρεις..ποτέ δε με έμαθες..μια θάλασσα έψαχνες μονάχα

και τη βρήκες μες την ψυχή μου..μες τα όνειρά μου.. τη βρήκες

μες τα μάτια μου..ως και η αγκαλιά μου θάλασσα έγινε...

Δε με ξέρεις...δε θέλησες; δε μπόρεσες;

φεγγάρια αναζητούσες...

μισά για να γεμίσεις με το δάκρυ.

ολόκληρα να ψάχνεις τις αλήθειες...

Δε με βλέπεις..είμαι εμπρός σου μα εσύ κοιτάς το άπειρο..

μια αχλή σκεπάζει τον ταραγμένο σου νου και εκεί λατρεύεις

το είδωλό μου..παράταιρος είσαι σα τον χειμώνα που κάνει

την τελευταία του πρόβα..χάραξαν τα βουνά κι εσύ

βαδίζεις στο σκοτάδι..

Όλα τα τίποτα του κόσμου παγώσαν στη θέα σου..

φιλιά ερωτευμένα αυτοκτονούν στον απόηχο του γέλοιυ σου 

που ασύστολα αλητεύει όπου σε άγγιξαν οι χορδές μου..

κρύφτηκα σε πρωινές δροσοσταλίδες..ποτέ πια δε θα

στο κάνω εύκολο...

Δε σου συγχωρώ που σκότωσες την πεταλούδα που στον

ώμο σου κάθησε..ήταν η ευτυχία που προσδοκούσες

ανέκαθεν σε ματαιότητες..

Κοίτα..κλαίω...γελάω..χωρίς εσένα..

νιώσε..πνίγω τα χρόνια που πέρασαν..που θα'ρθουν..

ούτε αχ δε βγαίνει από κανένα φαράγγι του είναι μου πια..

Κοίτα...εγώ είμαι..πάλι εγώ ..μόνο εγώ..κι εσύ δε με βλέπεις...

εσύ δε με ξέρεις..ποτέ δε με έμαθες..

εσύ ψάχνεις θάλασσες και φεγγάρια..

Χάραξε αγάπη μου...χειμώνας στα σπάργανα..