Σπαράζουν τα βράχια
σαν τα μαστιγώνουν τα κύματα.
Εγώ μ' αλισάχνη τα μαλλιά μου νοτίζω
κι αλμυρίζω τις θύμησες
απ' τ' ανάριο σου χάδι.
Μ' ένα κλωνί βασιλικό ραντίζω την απουσία σου,
ξορκίζοντας το κενό της σκιάς σου
στη μαρτυρία του λύχνου.
Μυστικό χειροφίλημα μ' οδηγεί ως το αύριο.
Με μελάνι και χρώμα υπογράφω συναίνεση.
Μυρίζει άνοιξη ο χειμώνας ετούτος.
Ένα ρόδο ανθίζει κι εγώ ανατέλλλω
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου