Πορεύθηκα
στις λέξεις
στα παλιά κύματα
που πηδούσαν μέσα
απ' το συρτάρι
της ξαφνιασμένης βλασφημίας
στο χαμηλοτάβανο
τραγούδι μου.
Μαθαίνω
την κατάστικτη δυστυχία
την ενήλικη
στην παραλία
μιας μεγάλης σιωπής.
Χωρίς ερωτηματικά
τα βήματα πίσω μου
λυτρωμένα στο βλέμμα
της αθωότητας.
Θα επιβιβαστώ στο πλοίο
το δοκιμασμένο απ' την ανάγκη
με λόγια κάρβουνα
προσκλητήριο αγκαλιάς
της ευτυχίας
της ενήλικης.
Κι έτσι θα σε βρω ψυχή μου
μετά απ' την καταιγίδα
την μεταμεσονύχτια
ξεκομμένη απ' την πορεία
του φεγγαριού
και τις άσκοπες ώρες
να ξεκουράζεις το φως
φλεγόμενη στην καθαρόαιμη
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου