Μαστόρισσες στον Έρωτα Γυναίκες, δεν υπάρχουν,
Θυσιάσανε το Θήλυ τους, στην Λογική να άρχουν.
Κατάφεραν και πήρανε Κεφάλι, όπως λέμε,
Με την απελευθέρωση, μα είναι… να τις κλαίμε.
Τα ίσα δικαιώματα, τις φόρτωσαν ευθύνες,
Παλιά, οι Άνδρες δούλευαν, μένανε Σπίτι Εκείνες.
Δηλώνουν ανεξάρτητες, απελευθερωμένες,
Πολλά βάρη φορτώθηκαν, για λύπηση οι καημένες.
Δουλειά και Σπίτι και Παιδιά, όλα τα προλαβαίνουν,
Οι Άντρες αποφεύγουνε και δεν τα καταφέρνουν.
Έτσι λοιπόν η Σύζυγος, τα φτιάνει όλα Εκείνη,
Κάνει όμως το μπανάκι της, μ' ένα «καυτό Μπικίνι».
Μπορεί να πάει για Καφέ, όποια ώρα Γουστάρει,
Και ζωγραφίζει τατουάζ, κοιλιά... μέχρι Μαστάρι.
Το όχι οι Άνδρες δεν τολμούν, ούτε αντιρρήσεις έχουν,
Στον Εαυτό τους κλείνονται, κάνουν πως δεν προσέχουν.
Αργά και κάπου έρχονται, σε επαφή για Σέξι,
Κι αυτό αγγαρεία γίνεται, χωρίς ν' αλλάξουν… λέξη.
Οποία Ικανοποίηση όμως, για το Φουστάνι.;
Για πλήρη ολοκλήρωση, μια ώρα και δεν φτάνει.
Ευθύνεται κι Ευθύνεσαι Κυρία μου, εξ’ ίσου,
Που δεν ανταποκρίνεσαι, στο Θηλυκό σου αφήσου.
Ο Δημιουργός Μας σ' έφτιαξε, απόγευμα, Σαββάτο,
Μετά από τον Αρσενικό, για να ‘Σαι… από κάτω.
...Τάκης Σταυριανάκος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου