Η γλώσσα της μουσικής,
των μαθηματικών, της φιλοσοφίας,
η γλώσσα του σύμπαντος,
η δικιά μου , σε χα'ι'δεύει .
Σου ψιθυρίζει σε χαμηλή κλίμακα .
Διαβητικό νεράντζι να σου προσφέρω.
Πράσινο .
Για να ελπίζεις .
Ένα τραγούδι να σε κεράσω
στης ερημιάς την απλότητα.
Για να νοιώθεις πολύς , απέραντος .
Χαμόγελο μωρού άδολο, να σου ζωγραφίσω.
Για να χαίρεσαι.
Το φεγγάρι θα κατεβάσω ,
να το ακουμπήσω στα λαγόνια σου ,
χαράζοντάς σου δρόμο
αποφυγής της μοναξιάς .
Τα άστρα θα περιπλέξω σε κοτσίδα
συμπυκνώνοντας το φως.
Να φωτίζει το μπλε στα μάτια σου,
να δείχνουν θάλασσες τη νύχτα.
Μέσα τους εγώ γυμνή να κολυμπώ ,
αγγίζοντας τα ανεπαίσθητα .
Χάδι , και όχι πόνος .
Άφησέ μου χώρο για κολύμπι .
Θ' αναδυθώ , ωσάν την Αφροδίτη .
Να σε γεμίσω έρωτα ,
ζαφείρι κι ακουαμαρίνα .
Πολύτιμες στιγμές ,
στο ελάχιστο της αιωνιότητας.
Σχισμή χαμόγελου μονάχα του μέλλοντος .
Φυσαλλίδας απελευθέρωση απ' το βυθό ,
που δημιούργησε η ανάσα των κοραλλιών .
Άφησέ μου την ανάσα σου να την σεργιανίσω .
Ως το ντελίριο του έρωτα θε να την πάω .
Κι αν δεν σ' ευχαριστήσει αυτό , ορκίζομαι :
ποτέ , ποτέ ξανά , να μην αναδυθώ απ' το βυθό .
Θα μείνω μια για πάντα
κοντά στην Ατλαντίδα τη χαμένη .
Μόνο σου λέω , πρόσεχε .
Μην στους καιρούς που θα' ρθουν ,
γίνεις εσύ ,
ο εξερευνητής που θα με ψάχνει ....
...Αγγέλα Καραγκούνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου