Θυμάμαι ενώ ξεμάκραινες απ' το ακρογιάλι
σαν θάλασσα μεγάλη που μου 'φερες καημό
τα γράμματά σου έριξα μες στο βαθύ πηγάδι
που κάποτε τα μάτια σου καθρέπτιζες σ`αυτό.
Σου φώναξα, αγάπη μου μη με αφήνεις τώρα
που έπιασε η μπόρα μες στο μικρό χωριό,
όλοι θα με χλευάζουνε , θα με περιγελούνε
που πίστεψα στα λόγια σου
και στάθηκε η ανάσα μου στου έρωτα το ω..
Μαζεύτηκαν τα σύννεφα, χειμώνας πια σιμώνει
στο παραθύρι στέκομαι και σε καρτερώ,
μες στης βροχής τα κλάματα εγώ πως ν`υποφέρω
που 'χω αγάπη μου γλυκιά τα χείλη και τα μάτια σου
πολύ καιρό να ειδώ;
Ανέβηκα σε μια ιτιά, λουλούδια να μαζέψω
που μπέρδεψε τις κλάρες της με μια αμυγδαλιά
και `κείνη σαν την άγγιξα, μάζεψε το φουρό της
κι ήλθανε σύννεφα πολλά στην δόλια μου καρδιά.
Μα θα της γράψω μια άνοιξη πως έτσι δε πεθαίνουν,
``τα χρόνια που σ' αγάπησα κι ήλθαν τα πουλιά
ακόμη μες στον τάφο μου σποράκι σου θ`αφήκω
να τιναχτεί απ' το χώμα μου μια κὸκκινη ροδιά..``
...Eva Loliou...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου