Διάπλατα ανοίγω της καρδιάς
την σκουριασμένη πόρτα,
ο δρόμος απροσπέλαστος!
Μπορείς να τονε βρεις;
Γέμισε αγριοβότανα,
ξερόκλαδα και χόρτα,
εκεί που στέκεις δύσκολο,
αδύνατον να δεις!
Ανέβα με τη σκέψη σου,
στην πιο ψηλή κορφή,
κάνε και μια υπέρβαση,
μη στέκεις στα στενά!
Άστην να απομακρυνθεί,
να στρίψει στη στροφή,
στείλε την στα ουράνια,
σε άστρα φωτεινά.
Ξόρκισε ανασφάλειες
και ζοφερές σκιές!
Κοίταξε τα φεγγάρια μου
πως σου χαμογελούν!
Διώξε τα λάθος όνειρα,
της νύχτας τις πληγές,
έλα στο φως!! Οι ήλιοι μου,
πολλά 'χουν να σου πουν.
Κόψε η λύσε τα σκοινιά
που σε κρατούν δεμένο,
πέταξε την οδύνη σου
σε άπατο γκρεμό!
Δεν το αντέχω άλλο πια,
να βλέπω κρεμασμένο,
το αγαπημένο βλέμμα σου
στης πίκρας το βωμό...
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου