Είναι βαριά μεσάνυχτα,
κι απο το ανοιχτό παράθυρο σαν κλέφτης εραστής,
τρυπώνει το βραδινο αγέρι...
Περνάει ανάμεσα απο τις κουρτίνες,
και τις αγγίζει θωπευτικά...
Κι αυτές ανατριχιάζουν και λικνίζονται ηδονικά...
Με μάτια ορθάνοιχτα παρακολουθώ τον αέρινο χορό τους...
Σαν χορεύτριες φερμένες απο την ανατολή,
αναδιπλώνουν τα διάφανα πέπλα τους,
λυγίζουν τα φιδίσια κορμιά τους,
ακολουθώντας το ρυθμό του αέρα.
Χορεύουν μπρός στην ασημένια Σελήνη,
αμίλητες μαγεμένες...
Κι εγώ, βγαλμένη Χαλιμά, μέσα απ' τα παραμύθια,
σαν υπνωτισμένη,
ψάχνω στο φεγγάρι τη σκοτεινή θεά...
Εκάτη ψιθυρίζω...πες μου το παραμύθι σου,
να σεργιανίσω στους δρόμους του...
Να περπατήσω γυμνή στις σκιές του...
Να λουστώ την αλήθεια του...
Να ξεδιψάσω της ψυχής μου την ακόρεστη δίψα...
Βραδινό μου αγέρι, μην σταματάς,
δρόσιζε το κορμί και την ψυχή μου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου