Όνειρο ζωντανό μου... Γιαννης Χαραλαμπακης.

Μέσα στην πλήξη της μοναξιά μου

έρχεσαι εσύ που αγάπη σε λένε,

όνειρο ζωντανό οπτασία γλυκιά μου

αίτιο της χαράς μου τόσο μεγάλο

που πολύ θα ήθελαν να το 'χουν κι άλλοι. 

Ποιος δεν θα γνώριζε νύμφη και μούσα μου

την κοψιά την δικιά σου

του κορμιού σου το ξεχώριο το άρωμα

των ματιών σου το λάγνο το βλέμμα.

Συλλογιέμαι σαν σε θωρώ μαγεμένος

όχι δεν γίνεται, πως το μπορούν

τούτα τα μάτια τα γεμάτα ομορφιά 

τα μαύρα τα μεγάλα δώρο του Θεού,

εμένα που για σένα μόνο ζω

ψέματα να μου λένε και να με λοιδορούν

που ίσια σ’ έβαζα με την αλήθεια

που πίστευα ψυχή πως είχες αθώου παιδιού.

Ποιος τώρα μπορεί να γαληνέψει αυτό που εγώ νοιώθω

και κάνει την καρδιά μου με βιάση ξέχωρη

να χτυπά γεμάτη πόθο.

Να μερώσει το αίσθημα που σαν θεριό

γεμάτο θέλω, ξεπηδά από μέσα μου

Λες και πρώτη φορά τον έρωτα ανταμώσαμε

Σαν να ήμασταν μικρά παιδιά που

την αίγλη των κρυφών των παιχνιδιών 

άξαφνα γνωρίσαμε.

Μοιάζουμε με φαντάσματα στης κόλασης 

την σκοτεινιά παρατημένα μεσ’ την νυχτιά.

Μονάχα οι φωνές μας που βαθιά μέσα

από τα σωθικά μας ξεπηδούν,

άνθρωποι ζωντανοί πως είμαστε φανερώνουν,

που ζουν πυρακτωμένοι του έρωτα

την τόσο ηδονική την πυρκαγιά.

Και ξαφνικά ο ήλιος μου χαμογελά.

Μου λέει γλυκά να σηκωθώ, γιατί άλλη μέρα ξεκινά.

Εγώ παγώνω, σαν θέλοντας να σ’ αγκαλιάσω

τα χέρια μου απλώνω, και δεν σε βρίσκω πουθενά.

Γλυκιά μου αγάπη και της ζωής μου φως,

εσύ δεν είσαι εδώ.

Κι εγώ δίχως εσένα τώρα να ζήσω πως;

Δεν είναι εδώ κι η μυρωδιά σου

η αιθέρια η ελκυστική.

Πως γίνεται κι αυτή μαζί σου να την πήρες 

και να ‘χει τώρα πια χαθεί.

Ναι γι' άλλη μια φορά δεν ήσουνα εσύ.

Μια οπτασία όμορφη ήσουνα

μέσα στο σκοτάδι φωτεινή. 

Μ’ αφού δεν γίνεται αλλιώς, δεν έχω άλλο.

Σ’ ευχαριστώ που γι άλλη μια βραδιά

με σκέφτηκες,έστω κι έτσι

σαν σε όνειρο σαν σε παραμύθι,

στην άγρια την νυχτιά κοντά μου βρέθηκες. 

Το βλέπω τώρα πια, πως δίπλα μου

να είσαι δεν μ' αντέχεις. 

Μα ένα θέλω μοναχά...

Τον εαυτό σου πάντα

όσο τίποτε άλλο να προσέχεις.

Μην έρθει η ώρα εκείνη η καταραμένη

που θα πεις, είχες πεθάνει χρόνια τώρα,

κι θα νόμιζες ότι ζεις.

Γιάννης Χαραλαμπάκης