Φυσάει με λύσσα ο αέρας και κλαίει
σ'αυτην την κρύα μαγεμένη πόλη
Με μαριονέτες οι άνθρωποι μοιάζουν
Κουρδισμενα ρομπότ φαίνονται όλοι
Εσύ κορίτσι τ'ανεμου, του ήλιου φιλί
Σ'αυτην τη βουβή πόλη για πες πως περνάς;
Πολύς ο κόσμος εσύ μοναχή
Θύελλα γίνεσαι και ανέμους σκορπάς.
Αφιλόξενη η πόλη, αδιάφοροι όλοι
Με λαχτάρα να ψάχνεις στον ήλιο γωνιά
Να λάμπουν τ'αστερια , να καίει το φεγγάρι
εσύ να κρυώνεις, να παγώνεις σιγά.
Όταν σκοτάδι πέφτει , σαν πέπλο τριγύρω
τα μαλλιά σου χτενίζει, την νύχτα φιλάς
Χαϊδεύεις τον έρωτα κρυφά απ' τους άλλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου