Να σε κρατήσω θέλω,
μόνο για μένα!
Να σαρκωθούν οι λέξεις οι ανείπωτες,
κορμί να γίνουν, σαν θα πνίγονται,
στις θάλασσες των κορυφώσεων,
που σου χρωστάω!
Το σώμα σου,
χάρμα ιδέσθαι,
αιώνιο κι άφθαρτο
πώς γίνεται να το κρατήσω?
Τα μέσα, τα κρυφά σου,
φωτιά ασάλευτη που ρέει,
ο χρόνος και η λήθη,
μην αγγίξει!
Κι ο έρωτας, υποτελής
κι αξόδευτος,
στη δύναμη του Ενός!
Στου Σύμπαντος τη φύτρα,
αιώνιο σπέρμα!!!
Η γνώση, κόλαση εγέννησε,
και σήμανε του παραδείσου στέρηση
ες αεί!
Τα ένστικτα, γεννήματα
έλξεων αενάων και ροπών,
γυμνά χορεύουν και ξοδεύονται!
Κρίνουν και κρίνονται!
Στου νου τις αντιστάσεις
φιλιούνται οι συνειδήσεις,
Κι εγώ, να σε κρατήσω θέλω!
Μόνο για μένα!
Από το τώρα, ως το επέκεινα,
να' μαι η Σελήνη,
να γενείς ο Ενδυμίωνας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου