Μ'ενα λουλούδι προσπαθώ χειμώνα να ξεχάσω,
και ο πόνος μου ένας θάνατος μ'ανασταση μεθά,
για να πονέσω πιο πολύ σταυρε θα σ'ανεβάσω,
σε άδοξο μοναχικό, κρυφό μου Γολγοθά.
Οι πληγές μου υγρασία και σκοτεινια μυριζουνε,
κάτι βαθύ,εσωτερικό και
αχνιστο συνάμα, κομμένων ρόδων
αλικο σαν αίμα ζωγραφιζουνε,
και 'συ ζητάς μια πόζα
σε στάση <<δώσε δράμα>>.
Στο επέκεινα του ταξιδιού
κόλαση ή παράδεισος, ταλάντευση χορδής που μελωδίες παίζει
και ο φόβος μου ισχυρός σαν περιμένει η άβυσσος,
κι η αμφίβολη ελπίδα μου,
σαν την καρδιά μου εμπαιζει.
Στο μυαλό μου δυνατή μια πίστη κουδουνά,
πως μυστική ανταμοιβή στο τέλος θα με σώσει,
ο ήλιος θα βγαίνει απάνω απ'τα βουνά,
ο ουρανός ξανά τ'απεραντου η ωση.
Ρίζες θα βγουν απ'τον σταυρό να ταξιδέψει η νιότη εντός,
μέσα απ' της βαθιάς γης τα έμβια μυστικά,
θα υψωθεί ξανά στον ήλιο του παντός,
το πάντα θα θελήσει να βρει δοξαστικά.
Στης άνοιξης θα ξεθαρεψει ο ανθός ο γιορτινος,
η μοίρα το λουλούδι που μου έταξε θα δώσει,
ο καινούργιος οίνος δεν θα'ναι πια ξινός,
όταν ο Διόνυσος ξανά τ'αμπελι θα φορτώσει.
Εστω κι ένα πέταλο την μουσική ακούει,
ενώ όλες οι κατάρες σου παραφωνη στριγκλια,
εκείνο που πεθύμησα χάδι που παρακουει,
το στόμα που ανοίγει και λαχταρά φιλιά.
Λάσπες που γλιστρανε η ανθρώπινη ευφυΐα,
παραπατας και πέφτεις σε βρόμικα νερά,
στης πλανης σου η νίκη κρυμμένη πανουργία,
να ήξερα τι κέρδισες μέσα στα λερα.
Τα νιάτα να σκορπιζουν ομορφιά έχουνε φύση,
του σώματος την έλξη σαν όλα είν' λαμπρά,
αγαπη, καλοσύνη θα βρουν μέσα στην ζήση
κι ας δίκασαν τον έρωτα και μπηξανε καρφιά.
Την λευτεριά κι αν χάνουνε κι έρχεται η δύση,
Την ομορφιά θ'αναζητας στης γύμνιας την αλήθεια,
πίσω από φύλλο συκής το όπλο θα κρατάς,
γιατί το σώμα αφορμή κι αν είναι για απείθεια,
δεν λευθευρωνει απ'τα δεσμά της ύλης που ζητάς.
Ολα σαν μια ψευδαίσθηση
κι εσένα που θα χάσω,
ο χρόνος κορόνα γράμματα,στρέφεται δεν κυλά,
στου παιχνιδιού της τράπουλας στο τέλος πάω πάσο,
κι ας πονταρα απάνω του ολα τα καλά.
Μα οι φλέβες μου ποτάμια εσένα πώς ποθούν!
Να ταξιδέψουν μέσα σου και να σε συναντήσω,
στης θάλασσας σου την καρδιά να φτάσω για να βρουν,
αχτιστο φως• ψυχή για ν'αγαπησω.
Αααχ, να μπορουσα μέσα σου να σωθώ,
καθώς βαριά σκιά τα στήθια μου πλακώνει,
κι αν μαγεμένος, στη ματιά σου μην δωθω,
μελενια τα φιλιά σου μα κάτι με θολώνει.
Ενα σπουργίτι ζήλεψε τ'αποδημητικα,
μα δύναμη δεν έχει χειμώνες να διασχίσει,
έμεινα παγωμένος τ'αγιαζι με νικά,
κρατω πυγμή, η ψυχή μου
Θέλει να συνεχίσει.
Νιώθω να φυτρώνουν λουλούδια στην καρδιά,
στην σιωπή μια ομορφιά όλο αναρριχάται,
υψώνεται στον ουρανό παρά την συννεφιά,
στου έρωτα φως αναριγω, αγάπη η ψυχή θυμάται.
Μα εγώ τη λήθη θέλω, έτσι δεν θα πονώ,
το σώμα ας νικά, η ψυχη μου να μη νιώθει
κι αν έχω αδικηθεί τη μοίρα ξεπερνώ,
απορημένη η καρδιά στο όνειρο εδόθη
.
.
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου