Αυτό το πράγμα στου καναπέ... Κτενά Ρούλα.

Στου καναπέ την άκρη, ακουμπισμένο,κάτι,σαν άνθρωπος μου

μοιάζει.... Χωρίς φωνή, μάτια καρφωμένα στο κενό.

Ανασαίνει τάχα; Αντίδραση καμιά.....

Μόνο,κάπου κάπου,μια συννεφιά στο βλέμμα ,και τι είναι αυτό

που κυλάει, δάκρυ; Άρα ζεί; Ή;.....

Απέναντι στον τοίχο ένας καθρέφτης!

Τρυπώνω για λίγο στο μυαλό του.... Ωκεανός σε καταιγίδα!!

Εκεί σε μια σανίδα πάνω,ένα μικρό παιδί παλεύει με τα κύματα..

Μπροστά του,σαν από ταινία ξετυλίγεται η ζωή του.

Ένα μωρό γεννήθηκε,ξεφωνίζοντας ..σαν να μην ήθελε να έρθει

σ' αυτόν τον κόσμο.. Όλοι το πρόσεχαν,το χάϊδευαν,το φίλαγαν,

το κανάκευαν να μεγαλώσει.

Και εκείνο μεγάλωνε,και χαμογελούσε και χαίρονταν..

Μα... Κοίτα!! ...μου λέει.. Μου φόρεσαν παπούτσια, γιατί;

Έχεις πατήσει ποτέ ξυπόλυτος σε λάσπη το φθινόπωρο?

Στην αμμουδιά το καλοκαίρι?

Πλατσούρισες στην βροχή χωρίς παπούτσια?

Κοίτα! Μου έκρυψαν τον ήλιο με μια τέντα...

Έχεις ευαίσθητη επιδερμίδα είπαν...

Έχεις κοιτάξει κατάματα τον ήλιο?τον άφησες ποτέ σου να σε

κάψει? Κοίτα! Μου φόρεσαν καπέλο στον βοριά, γιατί??

Μου άρεσε τόσο να μου ανακατεύει τα μαλλιά!!

Σαν χάδι σκανταλιάρικο... Κοίτα!! θα πας μου είπαν στο σχολειό!

γιατί, άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο!

Έχεις καιρό για βόλτες!

Και εγώ,λαχταρούσα την ζωή,τους φίλους,τα ταξίδια...

Κοίτα!! Πρέπει να πάς φαντάρος..μου είπαν... έτσι κάνουν

οι άντρες! Και εγώ,δεν ήθελα να αφήσω το κορίτσι μου,

είχε το πιο όμορφο χαμόγελο στον κόσμο!

Κοίτα!! Πρέπει να βρεις δουλειά! δεν είσαι πια παιδί!

να προκόψεις να κάνεις λεφτά! Έχεις καιρό για έρωτες!

Κοίτα!! Μου φόρεσαν μάσκα, γιατί έτσι θα σωθούμε!.. είπαν..

Με κράτησαν μακριά από τους αγαπημένους μου, γιατί έτσι

θα τους σώσω!... είπαν.. Με έκλεισαν στο σπίτι, γιατί έξω,

κυκλοφορεί ο ιός, εγώ θα τον κυκλοφορήσω!..είπαν..

Δεν πρέπει να μιλάω, δεν πρέπει να γελάω, δεν πρέπει να

ακουμπάω, δεν πρέπει να αγκαλιάζω, Όλα είναι σε αναμονή....

είπαν.. Το ξέρει αυτό η ζωή?? Για να ζήσεις,.. είπαν...

Για να ζήσουν και οι άλλοι!!!

_Και τώρα πάνω στην σανίδα γιατί παλεύεις?.. ρώτησα..

_Δεν παλεύω πια,παραδόθηκα στα κύματα! Βλέπεις,μου είπαν

πως για να ζήσω, πρέπει πρώτα να πεθάνω με χίλιους τρόπους....

Τρόμαξα..... Θέλω να βγω από αυτό το μυαλό, τώρα αμέσως!!

Απέναντι ο καθρέφτης,μου δείχνει ένα είδωλο...... Θεέ μου!

Αυτό το πράγμα στου καναπέ την άκρη που μοιάζει με άνθρωπο,

είμαι εγώ!!

Κτενά Ρούλα