Να Έρχεσαι Σαν Άνοιξη... Χάρης Παπασάββας.

Στο ανοιξιάτικο ασημένιο πούσι

στοιβάζεται αιχμάλωτο το σ' αγαπώ,

στην σύγχυση των ανασηκωμένων κρυστάλλων

φλυαρούν σμιλευμένοι στοχασμοί.

Αξημέρωτα σκαλίζοντας ο ποιητής ,

τους σκουριασμένους σπόρους των βιωμάτων φυτεύει ,

γεμίζοντας την χρυσαύγεια αναμνήσεις.

Ο καπνός της αποτέφρωσης των φιλιών σου

σαν ελικόρευμα θροΐζει στα κάγκελα του δειλινού ,

μεταθανάτια εκμυστήρευση μιας αγάπης

που έγινε κισσός

και στα βαθυπράσινα φυλλώματα του

ερωτοτροπούν καλλικέλαδα κοτσύφια.

Με ολάνοιχτα πανιά

στα καλπάζοντα λευκά άλογα του Αιγαίου

παιχνίδιζαν τα ανθισμένα πνεύματα μας.

Να έρχεσαι

κάθε βράδυ να μ' αγκαλιάζεις

όπως η παθιασμένη σκέψη το νιο σώμα,

και ο νιος κισσός το γέρικο πεύκο,

άνοιξη να γίνεται το σώμα μου.

Να έρχεσαι

κάθε βράδυ ,να μ' αγκαλιάζεις,

να έρχεσαι

κάθε βράδυ με τις αναθυμιάσεις Άνοιξης

τεσσάρων εποχών να με μεθάς.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ