Τι να σε κάνω μοναδική μου σκέψη
της άλαλης μέρας...
στην πιο παλιά στιγμή του πόνου
το βάθος του δρόμου μου.
Βρέχει πάνω μου
μα το φως σου πώς να τ' απαρνηθώ;
Τι αγώνας να διώξω τον ύπνο
που όλο το μαύρο βάζει στα χρώματά μου
και τ' αλλάζει.
Δεν διαβάζονται οι εποχές μου
μα οι δικές σου
στο καταπληκτικό της αγάπης
χαμογελούν
ευωδιάζουν
ακουμπάνε το σκοτάδι
κι αυτό βουβαίνεται.
Ω, έρωτά μου
αύριο μεθαύριο ολόκληρη η ζωή
θα μ' αθωώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου