Ένας Φόβος Κρυφός... Μαρίνα Αντωνίου.

Τους κοιτάζω κι η χαρά τους

τρόμο μου φέρνει,

που ήρεμη, γαλήνια, απλώνει τριγύρω

τα πλοκάμια της, χταπόδι τεράστιο.

Βλέπω και μισώ την ευχαρίστηση τους

απλή, πεζή και λογική,

απαλλαγμένη απ' αγωνίες και φόβους,

περιέργειες κι ανησυχίες,

για κάθε τι πέρα απ' τα λίγα μέτρα

της πρόσκαιρης ασφαλείας τους.

Θωρώ και με αρρωσταίνει

η ήσυχη κι αναπαυμένη,

η γελαστή συνείδηση τους

για ότι πνίγει ένα παιδί,

το νέο, τη γυναίκα,

ή ένα γερό μοναχό,

κάπου σε σπίτι κοντινό,

ίσως σε διπλανό λαό,

ακόμα και στης γης

την άλλη άκρη.

Πώς μπορούν και όλο ξεχνούν;

Πώς μπορούν και όλο μετρούν

κι όλο συσσωρεύουν.

Μαρίνα Αντωνίου

Συλλογή Ξεχασμένες Ζωές

( Με πολύ μικρή τροποποίηση)

2002