Έπαψε το φεγγάρι να καθρεφτίζεται
στους έρωτες κάθε νύχτα.
Μόνη του παρηγοριά, να λούζεται
στα σκοτεινά νερά της αβύσσου.
Ακόμα και οι γοργόνες ξέχασαν
τραγούδια πια να λένε.
Βαρύ το σεντόνι της σιωπής
που σκέπασε τον ήλιο.
Τα μάτια μας δεν θέλουν
άλλα μάτια για να δουν,
τα χέρια δεν αγγίζονται,
φοβούνται την αγάπη.
Τέλειωσε η μέρα.
Στο χέρι μου κρατάω μόνο νύχτα.
Τι δώρο να σου φέρω
που και τ' αστέρια της
βάφτηκαν με δάκρυα φωτιάς
και με πικρά τραγούδια.
Παραμύθια κάθησε να σου πω,
ξέρω πολλά, εκείνα με τις νεράιδες
και τα όνειρα τα χρωματιστά.
Ύστερα πάρε το δρόμο της άνοιξης,
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου