Αν η ποίηση... Κατερίνα Πήττα.

Μα αν η ποίηση, το χέρι δεν απλώνει

Για τους ανθρώπους, αν δε στέκει, γέφυρα ενωτική

Αν δεν ανοίγει ποταμούς, η αγάπη να διαβεί,

Να πλημμυρίσουν γοργοφτέρουγα πουλιά και χελιδόνια,

των ουρανών οι γαλανοί ωκεανοί

Δροσιστική πηγή, αμόλευτη,

για τις αποσταμένες τις ψυχές αν δε γενεί,

να σκύψουν οι αιώνες, να ξεπλύνουν τις πληγές

κι οι μέλλοντες να ορκιστούνε στα παιδιά, υποταγή

Στη χούφτα της σελήνης, άμα δε λουστεί

στου ήλιου την ποδιά, αν δε στεγνώσει

Αν δε μπορεί ν' αφουγκραστεί,

τι ψιθυρίζουν τ' αλμυρίκια ολημερίς κι ολονυχτίς

μέσα στης θάλασσας τ' αυτί!

Στην άπειρη αγάπη του Ενός, αν δεν υποκλιθεί

Της ύπαρξης το θαύμα, αν δε νιώσει

Αν δεν πονέσει ως το μεδούλι, αν δεν εκραγεί

Αίμα τα ρήματα, αν δε στάζουν στο χαρτί,

Οι ευκτικές στις φλέβες τ' ανυπότακτου

προσάναμμα της λευτεριάς, άμα δε γίνουν

Γροθιά αν δεν υψώσουν, οι προστακτικές

στο χαμερπές και το ανάλγητο,

πολιτικών ανθρωποκτόνων,

βδελυρών εξουσιών

Στα νεύματά της, λέξεις σύσσωμες,

του λυτρωμού πυρσούς, αν δεν ανάβουν

Αν δε μπορεί να ψιθυρίζει, να ποθεί,

γονυπετής να εκλιπαρεί, να ερωτεύεται...

Πάνω που λες πεθαίνει, ν' ανασταίνεται

Αν δε μπορεί, στη γη παράδεισους να κατεβάζει

Ποιο λόγο έχει να υπάρχει;

Κατερίνα Πήττα