Φοράω το ρούχο μιας σιωπής
στο ίδιο πάντα χρώμα
χειμώνα και καλοκαίρι.
Μου έχει τυλίξει την καρδιά
έγινε δεύτερο κορμί
πάνω απ' το κορμί μου.
Στα μάτια μου απλώνεται,
κρύβει τα δάκρυα μου.
Της μοναξιάς πικρό το σκοτάδι
άδειο και κρύο
κι η ελπίδα μικρό χελιδόνι.
Η μέρα πεθαίνει στα μάτια
που δεν μπορούν να γελάσουν,
η νύχτα γεννιέται στα χείλη
που παύουν για το αύριο να μιλούν.
Ψάχνω στην άμμο σπασμένες φτερούγες
και στην παλάμη μου
Μαρίνα Αντωνίου
2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου