Μάνα... Δέσπω Πηλαβάκη.

Της μάνας το νανούρισμα θυμάται

και ξαναγίνεται μωρό

το εικοσάχρονο παλληκάρι

λαβωμένο από τούρκικο βόλι

´Μάνα μη φέβγεις

φοβάμαι μόνος ´

και τα χέρια σε θέση προσευχής ικετεύουν

´Μάνα μη φέβγεις πονάω πολύ ´

και τα μάτια γλαρωμένα

κοιτούν μα δεν βλέπουν

Και ξυπνά η μάνα

μες την άγρια νύκτα

αλαφιασμένη καντήλι ανάβει

´Φύλαε Πλάστη μου το παιδί μου ´

και τραβά από την κασέλα

το μαύρο φουστάνι

με τη μαύρη της ψυχή να ταιριάζει

και σέρνει φωνή σπαραγμού

´Ορφανή είμαι πια και μονάχη στον κόσμο ´

Τραβάει τα μαλλιά

και σκίζει τις σάρκες

´ Ούτε πατρίδα ούτε παιδί

ανάθεμα της ζωής τους εμπόρους ´

Την παίρνει ο Χάρος

μιλά η έγνοια

´ κοιμήσου παιδάκι μου

ξαγρυπνά η μανούλα,

κοιμήσου εσύ ´

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Από την ποιητική μου συλλογή

´ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΠΑ ´