Προς τι η έπαρσις σε γη δάνεια και ζωή;
.
Τα βράδια, πριν να κοιμηθώ και το σταυρό μου κάνω,
παρακαλώ μια Παναγιά που από παιδί την έχω
πλάι σε καντήλι γυάλινο και δίπλα στο λιβάνι,
να ‘χει τον κόσμο αυτόν καλά και τα παιδιά προπάντων.
.
Πιο πίσω, λίγο αριστερά, με δαγκωμένα χείλη,
με βλοσυρά τα βλέμματα σχεδόν σκοτεινιασμένα,
μες σε καπνούς ευωδιαστούς που δίνει το λιβάνι,
γέροντες άγιοι στέκουνε στον δίπλα εσταυρωμένο.
.
Ειρηνοφόρο φέρουνε στα βλέμματά των ζέση,
που νιώθω τέτοιαν έκσταση στη μεταφυσική των
τόσο, που στην κατάνυξη του καντηλιού όπως φέγγει,
βλέπω το Θείο σα να 'ρχεται και να με περιβάλλει.
.
Τότε, νιώθω μιαν αίσθηση χαράς γαληνεμένης
τόση, που λέω την προσευχή στη γλώσσα των Ελλήνων:
«Πάτερ ημών…» κι ύστερ’ αργά τα μάτια μου σαν κλείσουν,
πλήρωση νιώθω από ψυχής που 'κανα τον σταυρό μου.
.
.
.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
.
.
Φως Ιλαρόν
.
.
Μέσα στη νύχτα ο νους παλιές στιγμές αναθυμάται
κι αναζητώντας, στέκεται σε χρόνια αλλοτινά.
Για μια ψυχή που 'χει πληγεί κι άλλο δεν ενοράται,
παρά το Φως το ανέσπερο που καίει παντοτινά,
.
παρηγοριά είν’ η πίστη του κι ό,τι απ’ αυτήν ευφράνθη –
σαν τ’ ανοιξιάτικο πρωινό που η φύση ανθοβολεί
με γύρω δέντρα, ρεματιές, μ’ ολούθε κείνα τ’ άνθη
που σαν τ’ αγγίξεις, η ψυχή τα σκότη απεμπολεί.
.
Που σαν τα πλήθη των πουλιών στα πέρα μάκρη πάνε –
ίδια, πρέπει τ’ ανθρώπινα σε πλήξη αποσπερνού,
για ένα ταξίδι ατέρμονο στα νέφη να σκορπάνε,
ως να εξαφθεί καθ’ αίσθημα, το θυμικό, το νου.
.
Τις νύχτες, πάντα ο νους ορά κι αλλοτινά θυμάται
κι αναζητεί στα σκόρπια του τις λύπες, τις χαρές.
Για μια ψυχή που 'χει φθαρεί κι άλλο δεν ενοράται,
μόνο το Φως το ανέσπερο της πρέπει, το ιλαρές.
.
.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου