Είχε μια θλίψη στα μάτια,σαν αυτή που έχουν οι ποιητές.Τίποτα άλλο δεν πρόδιδε τον Σταυρό του Μαρτυρίου που κουβαλάει.Αν την έβλεπες έξω θάλεγες ότι είναι μία χαροκαμένη χήρα.Μια μαυροντυμένη γυναίκα απ' αυτές τις θεοσεβούμενες τις καθώς πρέπει,της εκκλησίας.Φόραγε μόνο μαύρα.Τίποτα άλλο.Όπως κι η ψυχή της.Μαύρη κι άραχνη κι αυτή,από τότε που...
<<Μάνα,πάω βόλτα.Δεν θα γυρίσω το βράδι,μην με περιμένεις>>
Και δεν γύρισε.Πράγματι.Ούτε αυτό το βράδι,ούτε κανένα άλλο. Ποτέ δεν ξαναγύρισε πίσω.Η μάνα του όμως τον περιμένει.Τον περιμένει ακόμα.Γιατί καμμιά μάνα δεν μπορεί,να μην περιμένει το παιδί της.Καμμιά μάνα δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό δεν θα ξαναρθεί.Δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν θα το ξαναδεί.Ζει με την ελπίδα.Ότι μπορεί νάναι και ψέμματα.Ένα κακόγουστο αστείο.Τον βλέπει στον ύπνο της,του μιλά.<<Να ντύνεσαι καλά.Θα μου κρυώσεις>>Εκεί ζει.Στα όνειρα της.Γιατί εκεί μόνο μπορεί να τον έχει.Εκεί,στα όνειρα της δεν μπορεί να της τον πάρει κανείς.Κανείς δεν μπορεί να της τον στερήσει.Ούτε ο ίδιος ο Θεός! Τα όνειρα της είναι δικά της.Ότι θέλει βλέπει κι ότι θέλει ονειρεύεται.Κι όπου θέλει πάει.Και πάει σ' αυτόν. Στον γιό της τον μονάκριβο,τον δικό της <<αμνό>>! Ο <<Αμνός του Θεού>> είναι αυτός για αυτήν.Ο Ουρανός είναι αλλού. Αφού αυτός δεν είναι πια εδώ,δεν είναι και ο ουρανός.Άλλαξε θέση, πήγε αλλού. Πέταξε. Έβγαλε φτερά.Καβάλησε τον Άνεμο και έφυγε.Έγινε Σκιά. Στο κάλπασμα του Ανέμου,καβαλάρης αυτός σαν μικρός θεός. Όμορφος.Όμορφος και Δυνατός.Τόσο,που νόμιζε ότι τίποτα πια δεν τον φτάνει.Ότι τίποτα δεν μπορεί να του κάνει κακό.Ότι τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει.Λάθος.Λάθος οικτρό.Χώμα είμαστε.Χώμα και νερό.Και χώμα θα γίνουμε.Αργά η γρήγορα χώμα, στην γη εδώ.Και έτσι και έφυγε.Τον άγγιξε ένα χέρι μαγικό και τον πήρε μαζί του.Να κοιτάει τα αστέρια.Να μιλάει μ' αυτά.Να τους κάνει συντροφιά. Άγγελος έγινε με θεία ομορφιά.Φοράει λουλούδια στα μαλλιά, όπως αυτά που τούβαλε η μάνα του στο κεφάλι.Όταν τούπε το στερνό αντίο.Και ακόμα του βάζει,κάθε χρόνο την ίδια μέρα.Την μέρα που έφυγε.Αυτή πάει εκεί.Σε ένα στύλο στην μέση κάποιου δρόμου, όπου έφυγε με την μηχανή.Σε ένα στύλο ξύλινο.Εκεί,του εναποθέτει λουλούδια.Του ανάβει κερί.Τον κοιτάει.Του μιλάει.Τον μοιρολογάει.Ο στύλος αυτός, είναι ο δικός της Σταυρός.Και ο δικός της Χριστός, καρφωμένος πάνω εκεί.Ο δικός της γιός.Σταυρωμένος.Ας ήταν εκεί το κορμάκι του,να του φιλήσει τα πόδια.Να το αλείψει με μύρο.Να του πλύνει τις πληγές.Με δάκρυα.Με τα δάκρυά της.Κλαίει.Κλαίει βουβά.Σε μια φωτογραφία του μιλά.Σε μια φωτογραφία του που έχει εκεί,σε ένα εικονοστάσι γιομάτο λουλούδια.Σε μια φωτογραφία του που χαμογελά. Όπως χαμογελούσε πάντα.Πάντα χαμογελούσε.Και πάντα έλεγε:
<<Έλα ρε μάνα,πόσο θα ζήσουμε? Γέλα! Είναι η ζωή μικρή! Κι εμείς ακόμα πιο πολύ! >>
Λες και τόξερε.Λες και το καταλάβαινε.Σαν κάποια φωνή μυστική να του μιλούσε,σαν κάποια δύναμη θεική να τον καλούσε.Κοντά της. Μακριά απ' αυτή την γη.Μακριά απ' όλους και από όλα.Κι απ' την μάνα του μαζί.<<Να με θάψουν τα παιδιά μου! >>Έτσι λέγαν οι παλιοί.Κάτι ξέρανε αυτοί. Άλλη μάνα να μην βρεί, αυτό που βρήκε την μάνα αυτή.Από τότε δεν μιλά.Τραβάει τον δικό της Γολγοθά. Ανεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά,μέχρι να τελειώσουν.Να βρεθεί κοντά του.Η Σκάλα του Ουρανού! Πόσο αργά ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της.Και πόσο δύσκολα.Πιο δύσκολα και πιο αργά κι απ' τον ίδιο τον Γολγοθά.Κι αυτή,είναι εκεί.Σε μια άλλη Εποχή.Έχει μεταφερθεί,έχει μετουσιωθεί. Μιλάει,αλλά δεν μιλά. Κοιτάζει,αλλά δεν κοιτά.Τα μάτια της είναι άδεια,νεκρά.Σαν κι αυτή.Μόνη της παρηγοριά,μοναδικό της καταφύγιο η εκκλησιά.Εκεί την είδα χτες το βράδι.Να τον κοιτά. Να κοιτάζει τον Εσταυρωμένο.Σαν Παναγιά! Κι εγώ να κοιτάζω αυτήν...
ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ
Υ.Γ.:Ήταν νέα.Είναι νέα! Κι όμως γέρασε νωρίς.Λες και ο Χρόνος δεν την σεβάστηκε καθόλου,όπως δεν τον σεβάστηκε κι αυτή. Γιατί για αυτήν δεν υπάρχει Χρόνος! Για αυτήν σταμάτησε ο Χρόνος.Εκεί.Εκείνη την στιγμή,που ο γιός της έφυγε.Για πάντα. Δεν τον χώραγε η γη.Αποδείχτηκε πολύ μικρή.Και αυτή πια,να τον δεί μόνο καρτερεί. Να τον δει κι ας πεθάνει. Έστω και για μια στιγμή.Αρκεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου