Δεν ήταν το κορμάκι σου
στις πέτρες να πονάει,
στα πούπουλα θα έπρεπε,
γλυκά να μου κοιμάσαι.
Μικρό πουλάκι ανήμπορο,
πεσμένο, λαβωμένο,
ποιος ρώτησε τη μάνα σου,
αν ήθελε να φύγεις...
Μ' αίμα με δάκρυ και φωτιά
τη μπούργκα της κεντάει,
από τα βάθη των καιρών,
αιμοδιψά αχόρταγα,
ορέγεται ,βρυχάται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου