Μόνο οι σιωπές μου μ' ακούν,
μαύρα μαργαριτάρια,
να τις λευκάνω ζητούν
μα αδύναμη είμαι
κι άπραγη στέκω.
Μουδιάζουν τα σύννεφα
στοιβάζονται τα όνειρα
ζωντανά απολιθώματα
στα σεργάνια των δειλινών.
Κι η θάλασσα άφωνη
μετέχει στη σιωπή
φυγή καλπάζει στα κύματα
σ' ένα παράλληλο σύμπαν
μακρινό
φορτισμένο με ιόντα κεραυνών.
Αστραποβόλια διαμελίζουν τη μοναξιά μου
σε στρωμένο τραπέζι
μ' άδεια ποτήρια
και πέτρινα άνθη.
Η σκόνη ρουφάει την πνοή μου
δεν ανασαίνω, φυλλορροώ
στραγγίζω στο γιόμα του φεγγαριού.
Αμήχανη, βουβή
στραγγαλίζω το χρώμα
δε μπορώ ν' ασπρίσω τις σιωπές μου
το φως γονάτισε αμυδρό
αυτές μου φωνάζουν
με ικετεύουν.
Εγώ πέφτω, συνέχεια πέφτω
με βαραίνουν, τις κρατώ
πολύτιμες είναι
μαργαριτάρια στον ωκεανό μου
βαθιά, μέσα του
σκοτεινά
μαύρα θα παραμείνουν
29/5/2021 Μάντυ Τσιπούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου