Και κάπως ετσι, μπηκε στη ζωη μου η ανοιξη...
Χωρις τυμπανοκρουσιες, αθορυβα και μαλακα, σα χαδι στο προσωπο μου... Αθορυβα και μαλακα, οπως ολα τα αληθινα πραγματα δεν κανουν κροτο...
Απλα εισεβαλε στη σιωπη μου και την εντυσε με μουσικη.
Εισεβαλε στο σκοταδι μου και το ελουσε στο φεγγαροφως.
Πηρε τη μελαγχολία μου απο το χερι και την εκανε τρεχούμενο νερό. Επλυνε το προσωπο μου, τα μαλλια μου και τα αφησε να στάζουν σα δακρυα στο πατωμα.
Απλωσε πανω μου αρωμα γαρδενιας και σφενδαμου και ζεστα με τυλιξε στα δυο της χερια να αποκοιμηθω.
Κι ηρθε μετα το καλοκαίρι, η ανοιξη εφυγε.
Αθορυβα και μαλακα οπως ηρθε, οπως διαδεχεται η μια εποχη την αλλη... Ο θερινος ηλιος θερμα με φιλουσε.
Οι φθινοπωρινες μπορες δροσιζαν την καψα μου.
Εφτασε ο χειμωνας κι αρχισα να κρυωνω.
Αρχισα να ζητάω την ανοιξη μου πισω...
Απο τοτε, καθε που χειμωνιαζει, απλωνω στο κορμι μου γαρδενια και σφενδαμο. Πλένω το προσωπο μου, τα μαλλια μου και λουζομαι στο φεγγαροφωτο. Κι οταν κρυωνω πολυ, κρυβομαι σε εκεινη τη μια και μοναδικη ανοιξιατικη αγκαλια...
Χριστινα Λελη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου