Πήγα πάλι στο όμορφο ταβερνάκι του κυρ-Αντώνη.Για όσους δεν ξέρουν εκεί τρώω συχνά,σχεδόν καθημερινά.Είναι ένα όμορφο μικρό ταβερνάκι,που νομίζεις ότι έχει σταματήσει ο Χρόνος.Υπόγειο,αρκετά σκαλιά κάτω από την γη για να μας θυμίζει την θέση μας.Που είμαστε και που πρέπει να πάμε. Που πρέπει να ανεβούμε,για να δούμε φως!
Όλα μέσα παλιά, όπως όταν γεννήθηκαν.Καρέκλες,τραπέζια, λάμπες,τραπεζομάντηλα,ακόμα και ένα παλιό τζου-μποξ απ' όπου παίζει η μουσική.Ένα παλιό γραμμόφωνο,μια ηλεκτρική φου-φου για να ζεσταίνεσαι τα κρύα βράδια του χειμώνα και κανα δυό όργανα στον τοίχο συμπληρώνουν το παλιομοδίτικο αλλά νοσταλγικό ντεκόρ του μαγαζιού.Ένα τουμπερλέκι,μια κιθάρα και ένα μπουζουκάκι που κρέμονται εκεί στον τοίχο, περιμένουν τον οργανοπαίχτη να τα πάρει να τα κάνει να κελαηδίσουν.Γίνονται έτσι πολλές φορές αιτία γλεντιού και απαρχή κεφιού.Τα ξεκρεμάνε από τον τοίχο πολλές φορές νέα παιδιά και τους δίνουν ζωή.Από τους νέους οργανοπαίχτες, από την δικιά τους ζωή παίρνουν αυτά και το γλέντι ανάβει.Σαν να ζωντανεύει όλο το μαγαζί και να μιλάει.Να λέει...
<<Ναι εδώ είμαι,ζω! Υπάρχω και σας αγαπώ. Είμαι μια άλλη Εποχή,αλλιώτικη αλλά αληθινή.Είμαι το παρελθόν σας,η ιστορία σας.Χωρίς εμένα δεν υπάρχετε.Μην με ξεχνάτε.Να με θυμάστε,να με αγαπάτε.Γιατί έτσι αγαπάτε τον ίδιο σας τον εαυτό,την ιστορία σας και την καταγωγή σας.Την δικιά σας αρχή. Όμορφη σαν και εσάς,ότι και να σας λένε οι άλλοι. Πιστέψτε σε εμένα,πιστέψτε στον εαυτό σας! >>
Σαν νάβγαλε φωνή και να μίλησε.Ναι,μίλησε.Μια άλλη Εποχή, μίλησε σε εμένα.Και εγώ ήμουν εκεί,σαν υπνωτισμένος.Σ' αυτόν τον κόσμο χαμένος.Σε έναν άλλο κόσμο,που πάει να χαθεί.Σε έναν όμορφο κόσμο που σβήνει,πάει να εξαφανιστεί.
<<Γράψε,γράψε τώρα Ποιητή.Γράψε για μένα,γράψε για αυτή την Εποχή.Μην κάθεσαι καθόλου και γράφε.Εγώ θα σου πω τι.Εγώ θα σου υπαγορεύω τι να γράψεις στο χαρτί.Να μιλήσεις στην Ψυχή.Στις Ψυχές να μιλήσεις και σκοτάδια να σβήσεις. Ομορφιά να δείξεις,την δικιά μου.Πάρε από την χαρά μου,μια ανάμνηση γλυκιά.Πάρε από τον Έρωτα μου,της μαμάς και του μπαμπά.Πάρε από την Ομορφιά μου,Ομορφιά αληθινή και κάνε την ποίημα.Δώσ' της Ζωή.Κέντησε τα λόγια μου πάνω στο χαρτί και όποιος θέλει ας τα ακούσει.Όποιος πρέπει θα τα δει.Όποιος θέλει και μπορεί! >>
Αυτό ήταν.Η πένα μου πήρε φωτιά.Δεν προλάβαινα να γράψω, δεν προλάβαινα να σκεφτώ.Άλλος μου 'λεγε τι να πω.Στο ταβερνάκι αυτό,βρήκα την ζωή μου.Είδα την πληγή μου,γιατί πρώτα πρέπει να δεις την πληγή για να την κλείσεις. Να την γιατρέψεις.Πληγή ανοιχτή,που τρέχει το δάκρυ σαν βροχή.Βροχή από αναμνήσεις και θύμησες ξεθωριασμένες, σαν γκραβούρες παλιές κιτρινισμένες. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα,ούτε μέχρι πότε.Νοσταλγώ...
Αναπολώ όλα αυτά που πέταξα στα σκουπίδια,θεωρώντας ότι δεν ήταν απαραίτητα. Αξίες, ιδανικά, οράματα,όνειρα.Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς παράθυρο στον Ουρανό.Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη.Απάτη.Κάναμε την ζωή μας μια απάτη και πρώτος απ' όλους εγώ.Κλείσαμε τα μάτια να μην βλέπουμε τα κακά,μα τα κακά ήταν εκεί. Οι βρωμιές δεν φεύγουν κλείνοντας τα μάτια.Και οι μυρωδιές επίσης.
Μυρίζουν οι βρωμιές,όπως μυρίζουν και οι ζωές.Αλλάζουν οι εποχές,αλλάζουνε οι άνθρωποι,μα αυτά δεν αλλάζουνε ποτέ. Είναι εκεί και σε περιμένουν.Σε κοιτούν και σε προσμένουν.Σ' όλες τις εποχές και σ' όλες τις ζωές,το Καλό και το Κακό ζουν. Υπάρχουν.Ζουν όπως και εσύ,πολλές φορές και μέσα από σένα τον ίδιον και δεν το ξέρεις καν.Παλεύουν ποιό απ' τα δυό θα σε κερδίσει.Γιατί ο πλούτος είναι η Ψυχή!
Ακόμα και μια Ψυχή να κερδηθεί,αξίζει περισσότερο απ' όλο το χρυσάφι του Κόσμου.Αξίζει περισσότερο απ' όλη την γη.Για αυτό σου γράφω και εγώ.Με την Ελπίδα ότι όλο και κάποιος θα μ' ακούσει,όλο και κάποιος θα βρεθεί.Αλλά ακόμα και να μην βρεθεί,αυτά θα μείνουνε να τα διαβάζουν τα παιδιά μας. Ο Ήλιος μας και η Χαρά μας.Τα Αστέρια μας που θάρθουνε μετά από εμάς να πληρώσουνε για 'μάς! Για εσάς γράφω και εγώ. Για να σας πω ότι κάποτε...
Μια φορά κι έναν καιρό...
Μια φορά κι έναν καιρό,υπήρχαν Άνθρωποι.Έτσι θέλω να με θυμούνται όταν φύγω.Να λένε Άνθρωπος και να γράφουνε το Άλφα,με Άλφα κεφαλαίο.
ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου