Πόσες φορές δεν έχουμε δει τα θέλω μας και τα όνειρά μας , να ποδοπατούνται και οι ουρανοί μας ,να αμαυρωνοντοι απ τα πρέπει των άλλων που οικειοθελώς ,συντασόμαστε με το μέρος τους ?
Πόσες φορές δεν έχουμε παρακαλέσει να βρέξει σύννεφα ,να καταλαγιάσουν οι αντάρες και οι μπόρες στη ζωή μας?
Πόσες φορές δεν παρακαλέσαμε τον ουρανό ,να δείξει τα σημάδια του και να στείλει τα μηνύματά του ,ώστε να ξεθολώσει το τοπίο της σκέψης μας και των αποφάσεών μας ?
Πόσες φορές δε σκύψαμε το κεφάλι , μα η καταιγίδα ,συνέχιζε να ραίνει τις αψεγάδιαστες υφές της αλήθειας μας ?
Πόσες φορές ,δε θελήσαμε να δούμε και να ζήσουμε , να περάσουμε τις αντίξοες συνθήκες ζωής ,που θελήσαμε να συμβαδίσουμε ,αλλά εκείνοι αποδείχτηκαν λίγοι για τη συμπόρευσή μας ?
Πόσες φορες δεν ισορροπήσαμε στα τακούνια μας , μα τα αναστήματά μας ,ορθώθηκαν με αντρεία και παρρησία ,χωρίς να στραβοπατήσουμε καν ,παρά ισορροπήσαμε και φανήκαμε αντάξιοι των προσδοκιών και των ελπιδων μας ?
Πόσες φορές δε ζητήσαμε να σταματήσουν τα σύννεφα κι οι καταιγίδες ,οι μπόρες και να βγει επιτέλους εκείνο το ουράνιο τόξο ,που εμφανίζεται μετά την τρανή καταιγίδα ,που λάμπει ο ουρανός και τα χρώματά του ,ανεξίτηλα, δεσπόζουν στον Ουράνιο εκείνο Θόλο?
Σηκώνουμε το κεφάλι ,ανασκουμπώνουμε τις σκέψεις μας και τα μανίκια μας και μπαίνουμε με δύναμη και πυγμή , με θάρρος και με θράσος ,στην αρένα που λέγεται ζωή και κατασπαράζουμε τα άγρια θηρία ,που αρέσκονται στο να ετοιμάζουν τη δική μας τη σφαγή !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου