Ποτέ δεν θα μάθεις που οδηγεί ο δρόμος,αν δεν τον ακολουθήσεις... Κτενά Ρούλα.

..Γλίστρησε στα απόνερα του ουρανού το φεγγάρι,

έτσι ολόγιομο όπως έστεκε,

και κύλησε μπλεγμένο στης νυχτιάς τα μεσοφόρια ,

ρίχνοντας φως στις σκιές που κρύβονταν σαν τους δραπέτες στα μαύρα σκοτάδια.

Βυθίστηκε στο μαύρο η πλάση ως την ώρα που άρχισαν να ξεφυτρώνουν μικρές εστίες φωτιάς στο στερέωμα.

Μέσα σε λίγη μόνο ώρα φλέγεται ο ουρανός από άστρα ,εμπρηστές που συναγωνίζονται

στις φλόγες.

Γέμισε ο κόσμος κάφτρες αστερόσκονης , πυγολαμπίδες ασημένιες που κυλιούνται σε σεντόνια ερωτευμένων ονείρων.

Στο ποτάμι της ζωής, βυθίστηκε η σελήνη να δροσιστεί ,αφήνοντας την νύχτα να βαριανασαίνει ,ανικανοποίητη ερωμένη ,σχηματίζοντας ασημένιο δρόμο στα κύματα.

Πού οδηγεί άραγε; Τον ακολούθησε ποτέ κανείς;

Ίσως σε μια άλλη διάσταση , πέρα από την γραμμή του ορίζοντα,

εκεί που τρέχουν οι σκέψεις όταν δραπετεύουν από του νου τις κρύπτες...

Ίσως σε άλλους γαλαξίες εκεί που τα όνειρα παίρνουν μορφή και οι πεθυμιές πραγματώνονται..

Ίσως οδηγεί εκεί που τα παιδικά χαμόγελα, γίνονται πεταλούδες και τρέχουν στα αγριολούλουδα..

Ίσως γίνεται σκάλα που φτάνει στου παράδεισου την πόρτα..

Ίσως...

_Θα'ρθεις; είπε το σύννεφο..

Ποτέ δεν θα μάθεις που οδηγεί ο δρόμος,αν δεν τον ακολουθήσεις....

Κτενά Ρούλα