Χαμένες πατρίδες τα μάτια πεθύμησαν,
καρδιά μου ματώνεις με τούτες τις θύμησες.
Την πατρίδα μου έχασα μα ποτέ δεν την ξέχασα,
της αυλής το νερό απ'το πηγάδι μου δίψασα.
Κρατώ φυλαχτό στης ψυχής μου τα φύλλα,
την γλύκα που έκρυβαν του κήπου τα μήλα.
Μοσχολίβανο καίω και κλαίω τις νύχτες,
γλυκιά Παναγιά μου οι σκέψεις ξενύχτες.
Ποτίζω τα ρόδα στο μικρό μου μπαλκόνι,
θυμάμαι στον Πόντο το γλυκό μου τ' αηδόνι
Το σπίτι μου ρήμαξαν την καρδιά μου ξερίζωσαν
μακριά σου μας έδιωξαν τα σπίτια ερήμωσαν.
Ματώσαν τα μάτια πλημμύρες τα δάκρυα,
Μαυροθάλασσα αγάπη μου την αρμύρα σου ανάσανα.
Στο βυθό σου να έπεφτα κοχύλι αρμυρό,
τον διωγμό και τον θάνατο, ποτέ να μην δω.
Πίσω αφήσαμε ποτάμι το αίμα μας,
οι " σκύλοι " ξεσκίσανε τις σάρκες του γένους μας
Ποτέ δεν θα σβήσει του κεριού σου η φλόγα
για σένα πατρίδα μου,για το άγιο σου χώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου