Πότε... Δέσπω Πηλαβάκη.

Ξενυκτά η καρδιά

πάνω σε κείνο το βουνό

που πήγαν και κρύφτηκαν

κυνηγημένες οι λέξεις

κάποιων άγραφων στίχων

Μέσα στα σπλάχνα του

αγκαλιασμένες αργοπεθαίνουν

στεγνές οι φλέβες της ευτυχίας

που δεν τις πότισαν οι χαρές

και εξαντλημένα τα όνειρα

με τα κεφάλια σκυμμένα δακρύζουν.

Ξενυκτά η καρδιά

πάνω σε κείνο το βουνό

που κρύβει τον Ήλιο

και πάγωσε η ελπίδα.

Απεγνωσμένα αγωνίζεται η προσμονή

να κρατηθεί ζωντανή

ώσπου η νύκτα να επιτρέψει στη μέρα

να γεννήσει το φως.

Πότε τα πνευμόνια της ανθρωπιάς

θα γεμίσουν έλεος;

Πότε ο ύπνος θα παρασύρει

την καρδιά που ξενυκτά

στης απονιάς το βουνό;

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ