Δίχτυ... Μαρίνα Αντωνίου Μάρκου.

Πώς άργησες και σήμερα

τόσο να φανείς

και όπως κάθε μέρα

τη σκιά σου περίμενα να ρθει,

στη γωνία του δρόμου.

Κλωστές έστριβα τις λέξεις μου

ανάμεσα στα δάχτυλα μου

και πάλι στην τσέπη τις κρατούσα,

μουσκεμένες από δάκρυ μιας λύπης

κι έναν ιδρώτα αγωνίας.

Πόσα φεγγάρια άραγε θα μετρήσω

και πόσα αστέρια θα θέλουν

παρέα να μου κάνουν,

μέχρι η γωνία να πάψει να με βλέπει.

Μέχρι να έρθει μια νύχτα

με τις αόρατες λέξεις μου

που πλήθυναν, έγιναν κλωστές,

ατέλειωτα κουβάρια,

να πλέξει ένα δίχτυ γερό,

να πιάσει κάθε υπομονή

και κάθε στεναγμό

που στη γωνία περνάει.

Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.