Παγόβουνο η θάλασσα,
ολόρθο στέκει εμπρός μου,
κι εγώ στη μέση του γιαλού,
με βάρκα μιά σανίδα,
βαθειά είναι τα νερά,
χάνω κάθε ελπίδα.
Ανταριασμένη θάλασσα,
φουρτουνιασμένο κύμα,
πάψε την αγριάδα σου,
μην κόβεις τ'ανθρώπινο το νήμα.
Τρυκιμμιασμένη θάλασσα,
μοιάζεις με τη ψυχή μου,
κοιτώ ψηλά,είν'ουρανός,
και κάτω η ζωή μου.
Θεέ μου κάνε το θαύμα σου,
η θάλασσα να μερέψει,
να καταφέρω για να βγώ,
πριχού με καταστρέψει.
Φουρτουνιασμένα κύματα,
μουγκρίζουν και βρυχούνται,
και οι δυνάμεις χάνονται,
τελειώνουν ,εξατλούνται.
Με την σανίδα μου αγκαλιά,
αυτή με προστατεύει,
μπροστά μου το παγόβουνο,
όσο και να θεργεύει,
να με ρουφήξει δεν μπορεί,
η θάλασσα γαληνεύει.
Θα καταφέρω και θα βγώ,
βοήθεια έχω δελφίνι,
στη πλάτη του με κουβαλεί,
στη ακροθαλασσιά μ'αφήνει.
Φανταστικό ναυάγιο,
στο όνειρο δειλιάζω,
μα σαν είναι αληθινό,
τρέμω και χλωμιάζω.
Ναυάγιο είναι κι η ζωή,
σαν έρθουν μπόρες,
κατατρεγμοί,
στα δύο χέρια μιά σανίδα,
και με πυξίδα την ελπίδα,
3/6/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου