Πήλινα Αγάλματα... Μαρίνα Αντωνίου Μάρκου.

Έγινε ο χρόνος ξενιτιά

και πως να τον διασχίσω.

Μια άγρια γη ανοίγεται

κάτω απ' τα πόδια μου,

μια θάλασσα,

που τραγούδια δεν θέλει

και θαύματα δεν δέχεται.

Χάθηκαν οι φίλοι και οι αγάπες

κάτω από έναν άγνωστο ουρανό

και τις νύχτες

ένα δάκρυ δραπέτης της καρδιάς,

τριγυρνά με παράπονο,

αγγελικά φτερά να γνωρίσει,

σε δρόμους που φλέγονται.

Ποιόν να πιστέψω και που να στραφώ

στην ερημιά της ζωής.

Τα ποτάμια κύλησαν φέρνοντας πάλι

μια αρχαία λάσπη να σκεπάσει

τα πήλινα αγάλματα,

που ξέχασαν ότι ήταν χώμα.

Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.