Χάθηκες στον ίσκιο
του κίτρινου φεγγαριού,
σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.
Ποιός σε νανουρίζει τώρα
εκεί μακρυά που και τα αστέρια
σωπαίνουν στον κήπο του ουρανού.
Μια απειλή σιγής
πλανιέται στον αέρα
και η ψυχή μου μια άδεια πόλη,
που χρόνια σε περιμένει.
Σκόνη σκεπάζει τους δρόμους,
γιατί και η βροχή προχώρησε
σε άλλες αγκαλιές.
Όλα περιμένουν τη δική σου επιστροφή
και το δικό σου γέλιο.
Ήλιε της δική μου καρδιάς,
όταν μου μιλάς
στο σύρμα της ψυχής μου
ένα καναρίνι λέφτερο τραγουδάει
κι όταν με κοιτάς όλα της γης
Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου