Υπάρχουν κάποιες αγάπες
Που περνούμε πλάι τους με εγκληματική αφέλεια
Και δεν τους δώσαμε ποτέ τη δέουσα σημασία
Σαν γλάστρες στο παράθυρο της ζωής μας
Που μας χαρίζουν ρόδα
Κι εμείς δεν έχομε τη γενναιοδωρία
Να τους χαρίσομε μια δροσούλα χαμόγελου
Δεν τους ψιθυρίσαμε ποτέ στο κοχύλι του αυτιού
Τραγουδιστά την τόσο εύκολη και δύσκολη λέξη «σ’ αγαπώ!»
Υπάρχουν κάποιες αγάπες σοφές, χάδι στοργής
Στο μαρμαρογλυφείο της καθημερινότητας,
Αθώες μαργαρίτες που φτιάχνουν το πορτρέτο της άνοιξης
Και δεν τις βλέπομε, τις προσπερνούμε
Ρέουν μέσα από τα δάχτυλά μας σαν το νερό
Και ξεδιψούν τις στιγμές μας
Κάτοπτρο προσδοκίας, είδωλα λατρείας
Και δεν τα προσέξαμε ποτέ
Πουλιά του ουρανού μας
Και ξεχνάμε το κελάηδημα τους.
Υπάρχουν κάποιες αγάπες αόρατες πεταλούδες
Που δεν τις άγγιξε ποτέ η αυταπάτη
Που ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα του βίου μας
Αρκεί να μας αγγίξει ένα νυχάκι ανησυχίας
Ή να μας τσιμπήσει ξαφνικά ο πόνος
Για να θυμηθούμε την ύπαρξή τους
Για να νιώσουμε την τρεμούλα
Για να μας αρπάξει στα αιχμηρά κέρατα ο ταύρος
Και το ελάφι να καλπάζει στους οφθαλμούς
Και νε μένουμε με τα χείλη κολλημένα στην προσευχή.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές
(μη, μην τα πετάς από παράθυρο τα άνθη
Που μάδησε η λησμονιά).
Είναι κάποιες μικρές στιγμές
Που μοιάζουν με εκκλησάκια αγαθοσύνης
Αλλά είναι ναοί της αιώνιας πίστης
Και τις ξεχνούμε, της αγνοούμε.
Είναι κάποιες αγάπες με φτερά αυταπάρνησης
Πανσέληνος για όλες τις νύχτες μας
Που ανατριχιάζουν από φόβους
Στην αβεβαιότητα των καιρών
Και τότε καταλαβαίνομε την αξία τους
Όταν φτάνει η στιγμή του απολογισμού.
Είναι κάποιες αγάπες που τις δικαιώνει ο χρόνος
Που δεν κρατούν ποτέ κακία
Που ξέρουν να συγχωρούν
Πέτρος Τσερκέζης
Από την ανέκδοτη συλλογή «Βήματα στο χάος»
Από τον κύκλο «Ωδή στην αιωνιότητα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου