Πέρασα από το σπίτι σου
μια μέρα μεσημέρι
μου κόπηκε με μιας η φωνή
μου πάγωσε το χέρι.
Ήσουν τελείως μόνη σου
αμίλητη εικόνα
να σε φιλήσω δεν μπορώ
γλυκιά περιστερώνα.
Ο οίκος σου ήταν κάτασπρος
γεμάτος με λουλούδια
ήτανε όμως σιωπηλός
δεν άκουγα τραγούδια.
Σου μίλησα, δεν άκουσα
μουγκή ήταν η φωνή σου
τα μάτια μου δακρύσανε
μα μ'εβλεπε η ψυχή σου.
Σε χάιδεψα, δεν μ' ένιωσες
μα φύσηξε αεράκι
θα'θελες κάτι να μου πεις
αόρατο αγγελάκι.
Θ' άκουγα τη φωνούλα σου
να λες 'Εγώ θα ζήσω'.
Αυτή την παλιά αρρώστια μου
σκληρά θα πολεμήσω.
Θα'θελα τόσα να σου πω
θερμά να σ' αγκαλιάσω
να σου ζητήσω με στοργή
μην φεύγεις και σε χάσω.
Πίσω απ'την κορνίζα σου
σε βλέπω να γελάς
τουλάχιστον ηρέμησες
και τώρα δεν πονάς.
Τώρα έχεις γίνει άγγελος
και έρχεσαι κοντά μας
να μας μιλάς και να γελάς
μόνο στα όνειρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου