Άρπαξαν φωτιά τα θέλω,
κάτω απ' την κληματαριά.
Τους φοράω το καπέλο,
τα κοιτώ νοσταλγικά.
Το καλαμίδι να ισιώνει,
τις κακοτράχαλες εποχές.
Το σπιτικό ν' απογειώνει,
τις ηπειρώτικες λιχουδιές.
Της λησμονιάς το γαϊτανάκι
πλέκουν οι ουρανοί.
Της ξενιτιάς το καρβουνάκι,
ανάβουν οι καημοί.
Την ανάσα μου αγγίζουν ,
γειώνουν ουρανούς.
Και την πέτρα να σμιλεύουν
σε ξερολιθιάς ναούς
Κύκλους κάνουν οι θυσίες,
οι φλόγες της πεθυμιάς .
Κόκκινες αλαφιασμένες γλώσσες
στων ανέμων τα φτερά.
Έντονη η παρουσία,
ήρεμης αστροφεγγιάς.
Μάτια γύρο σπινθηρίζουν ,
οι εποχές της ξενοιασιάς.
Ντύνουν γιορτινά οι λέξεις,
με παράδοσης ευχές
και τους δείχτες θες να σπρώξεις
να γευτείς αγνές στιγμές.
Τι δεν θ' έδινα απόψε,
να τραβούσα το χορό .
Έλα Θεέ μου δίπλα κάτσε,
στον σοφρά των στεναγμών..
Δυο χέρια ροζιασμένα,
την θυσία τους κερνούν,
Μοιάζουν με γυμνά κλαδάκια ,
καταιγίδες να νικούν.
Συμπούν της φωτιάς τα άκρα,
τις παγίδες δρασκελούν.
Άπειρη θαλπωρή ,αγάπη,
μεταφέρουν σιγουριά ,
Ανέμελη εγώ στην άκρη ,
μες των άστρων αγκαλιά.
Δύο χέρια της μητέρας,
αγάπη μοσχοβολούν,
Της καρδιάς είναι η δάδα ,
την αιωνιότητα κατακτούν.
Τρυφερά μετάξια αγγίζουν,
της ψυχής μου τις χορδές,
Αρώματα άνθη πλημυρίζουν,
γαρύφαλλα, και πασχαλιές.
Γύρο μου χαμογελάει η πλάση,
Ασπρισμένες οι αυλές .
Ανασάνουμε την νιότη ,
Ντίνα Μήλου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου