Να τραβάς την κουρτίνα και να μου δείχνεις έναν άλλο κόσμο, τον δικό σου κόσμο και να με καλείς με το πραγματικό μου όνομα αυτό που μόνο εσύ γνώριζες από τότε, από πάντα. Να κρατιόμαστε χέρι χέρι την ώρα που ο πόλεμος εκεί έξω καλά κρατεί, που οι δυνάμεις μας στερεύουν, που θαρρείς πως είσαι ξένος στην ίδια σου την πόλη, χαμένος σε λάθος εικόνες με λάθος "ανθρώπους". Να μ'αγκαλιάζεις το βράδυ και η καρδιά σου να νανουρίζει πάνω στο στήθος μου τα γλυκά φιλιά μας, τους παλμούς των αναπνοών μας. Να μη μου λες οχι από ανάγκη ή φόβο, να μη μου λες ναι από βιασύνη ή αφηρημάδα... Να σε λεω "αγάπη μου" και εσύ να ανθίζεις από χαρά, να στάζεις γλυκά φιλιά και εγώ να τα μαζεύω λαίμαργα, να τα πίνω με λαχτάρα και να συνεχίζω να διψώ... Να μου μιλας με σιωπές, να με φωνάζεις με τα μάτια και εγώ να λάμπω μέσα στις μελένιες φλόγες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου