Μαμά, θέλω να φάω, πεινάω...

Μαμά, θέλω να φάω, πεινάω. Όχι δε θέλεις ακόμα, δεν περάσαν 3 ώρες, ξέρω εγώ. Μαμά, θέλω να με πάρεις αγκαλιά Όχι δεν πρέπει, θα καλομάθεις. Μαμά, κοίτα, μαθαίνω το σώμα μου! Όχι δεν κάνει μου είπαν, βάλε την πιπίλα σου Μαμά, θέλω να κοιμηθούμε μαζί. Δεν γίνεται παιδί μου πρέπει να γίνεις ανεξάρτητος άνθρωπος. Μαμά, φοβάμαι το σκοτάδι ,μη φεύγεις! Μια χαρά θα είσαι, κοιμήσου. ....... Παιδί μου, σου μιλάω δεν ακούς!? Αφού δεν ξέρεις μωρέ τίποτα, ξέρω εγώ! Παιδί μου, γιατί απομακρύνεσαι από μένα? Έτσι συνήθισα μαμά ,τι είμαι κανένα μαμόθρεφτο? Παιδί μου, γιατί δεν εκφράζεσαι και κλείνεσαι στον εαυτό σου? Δεν έχει νόημα να εκφράζομαι, άλλωστε έμαθα να έχω υποκατάστατα. Παιδί μου, γιατί δεν κάθεσαι να φάμε σαν οικογένεια? Είμαι ανεξάρτητος μαμά! Παιδί μου, φοβάμαι να πεθάνω μόνη, μη φεύγεις! Μια χαρά θα είσαι κοιμήσου. .......... Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο. Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου: Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι. Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις. Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα. Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου. Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν. Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω. Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ. Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου. Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ” αγαπάς πια. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα. Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω. Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα... Via web.