Ίσως αν γύριζα το βλέμμα προς τα μέσα και έπαυα να μετρώ την αξία μου μέσα από τους άλλους, να κέρδιζα περισσότερα. Ίσως αν μάθαινα να είμαι πιο σκληρός, πιο αδιάφορος, να μην αφήνω το συναίσθημα να με σέρνει, να στεκόμουν πιο δυνατός. Αλλά τι νόημα έχει η νίκη, αν στο τέλος χάνομαι εγώ; Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το να χτίσω τείχη γύρω μου, ήξερα πώς να το κάνω. Το δύσκολο ήταν να αντέξω τον εαυτό μου όταν αυτά τα τείχη έπεφταν πάνω μου. Όταν η φωνή μου γινόταν πιο σκληρή από οποιονδήποτε εχθρό. Γιατί δεν είναι η ευαισθησία αδυναμία, αλλά το κομμάτι μου που πάντα έβγαινε μπροστά, ακόμα κι όταν εγώ έμενα πίσω. Και ίσως, στο τέλος, να μην είναι η δύναμη που κερδίζει, αλλά η αλήθεια που αντέχει... Via web.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου