Εγώ τις σιωπές μου τις έμαθα να μιλάνε. Τις έμαθα να τραγουδάνε εγερτήρια. Τις έμαθα να αγκαλιάζουν τους τοίχους. Να αγγίζουν την ξενιτιά. Να χαμογελούν πικρά. Να δίνουν. Να αγαπούν. Τις έμαθα να δακρύζουν βουβά. Να λένε σ’ευχαριστώ, σ’αγαπώ, έκανα λάθος, συγνώμη, σε σκέφτομαι ακόμα, αντίο. Να φυτρώνουν εκεί που τις σπέρνω. Εγώ τις σιωπές μου τις συνήθισα σαν πρωινό ξύπνημα. Εγώ τις σιωπές μου τις αγάπησα ενδελεχώς. Εγώ τις σιωπές μου τις στέγασα και τις κατοίκησα. Τις αφήνω ασυνόδευτες να βαδίζουν στα κύματα, άφοβα. Εγώ τις σιωπές μου, τις βάπτισα με τ’ όνομά σου. Τώρα πια, σωπαίνω εσένα. Τώρα πια, μας σωπαίνω, έτσι για να ‘χουν τα μικροπράγματα λόγο και σκόρπια ίχνη... Αργύρης Θανασούλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου