Το πρώτο γάλα μου αρμυρό από Ελληνίδας στήθος.
Ρίζα σκληρή αρμυρικιού η πρώτη η τροφή μου.
Πελάδα πασσαλόπηκτη, γενέθλιό μου σπίτι.
Στης πρώιμής μου βάφτισης
-νερό στην κολυμπήθρα-
διβάρι του Μεσολογγιού.
Μεταλαβιά, αντίδωρο, ψωμί, νερό κι αλάτι.
Οι πρώτες λέξεις μου αρμυρές
στις παρυφές της γλώσσας.
Βαθιά της, στους νευρώνες της, της γεύσης απολήξεις
έπη του Ομήρου φύονται, ντοπιολαλιές της Σύρου,
παρόλες επτανήσιες, της Κρήτης μαντινάδες.
Τούτο το άλας της ζωής θάλασσα που χιμάει
μέσα σε κάθε ανασαιμιά, όλα τα νοστιμίζει.
Ευχές, κατάρες, μουσικές, ποιήματα, ευλογίες,
μητέρας νανουρίσματα, μ΄ αλατισμένες λέξεις
της Γλώσσας, που παγκόσμιο προσκυνητάρι είναι.
Όλου του κόσμου οι λαλιές θέλουν πολύ αλάτι
να φτάσουν τον ωκεανό, της γαλανής μου Γλώσσας
...Βαρβάρα Χριστιά...
(Το ποίημα τιμήθηκε με Α΄βραβείο
από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού, Λεμεσός 11/2019)
Φωτογραφία: Leonidas Stoumpos,
Πελάδα λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου, 5/1/2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου