Συνθλίβω
στο αμόνι του χρόνου
όλες τις νεκρές μου
επιθυμίες
κόβω κάθε ανάσα
που έχασα
για σένα...
Περιχαρακώνω
την αδύναμη
σάρκα μου
από τον πειρασμό
της ύπαρξης σου
κόβω το λεπτό νήμα
που μας ένωνε
κείτομαι κάτω
συναισθηματικά
νεκρός...
Σέρνομαι
στην αιώνια σκόνη
στα λασπόνερα
φθινοπωρινής βροχής
αλείφω τις πληγές μου
με πηλό
να σταματήσω
την αιμοραγεία...
Ξεθάβω
από τις αναμνήσεις μου
όλες τις στιγμές
που έζησα μαζί σου
τις ρίχνω στην λήθη
των αιώνων
να μην ξαναγεννηθούν
ποτέ πια...
Πιστεύω
μέσα από τα βάθη
της ψυχής μου
πως ότι αυτή γέννησε
με το έρωτα μας
τώρα πρέπει
να το αφανίσω
από μέσα μου
να σταματήσω
την φθορά του έρωτα...
Απαντώ
στα αναπάντητα
ερωτήματα
που είναι βαθιά
ριζωμένα μέσα μου
προσπαθώ να εξηγήσω
σε μένα
τους λόγους
που συνέβησαν όλα αυτά...
Σβήνω
τις εικόνες στους τοίχους
που χαράχτηκαν
από την παρουσία σου
κλείνω τα αυτιά μου
στο γάργαρο γέλιο
της υπέροχης
φωνής σου...
Γλιστράω
από την θερμή αγκαλιά σου
στις κρύες νύχτες
που θα ακολουθήσουν
στην παγωμένη συνουσία
του χειμώνα
σκεπάζομαι
με τις λευκές ώρες...
Πουλώ
την σάρκα μου
στην τιμή πηλού
άψυχη καθώς στέκει
εκεί κάτω
καμία αξία δεν έχει
θάβω ότι
τόσο πολύ αγάπησα...
Κόβω
το λεπτό νήμα
της μακρινής πνοής
τον πρώτο
συναισθηματικό θάνατο
οδηγώ κάθε μου σκέψη
από τη συγχώρεση
στην λήθη...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου