Άσπρη Σκόνη Στον Αιθέρα... Γιώτα Κλουτσούνη.

Κλείνω τα μάτια μου για λίγο.

Δραπετεύω.

Και σ' ένα σύννεφο αγάπης.

Ταξιδεύω.

Θυμάμαι λόγια, φτιάχνω εικόνες.

Και δακρύζω.

Που τη ζωή μου πάλι απόψε.

Ξεσκονίζω.

Ίσως να φταίει που μεγαλώνω.

Κι όλο κλαίω.

Και νιώθω σαν ποτάμι διάφανο.

Και ρέω.

Που παρασέρνει πάλι απόψε.

Αναμνήσεις.

Κάνοντας με τον εαυτό μου.

Συζητήσεις.

Ψάχνω να βρω μήπως αδίκησα.

Κανέναν.

Ίσως ο τρόπος κάπου πλήγωσε.

Κι εμένα.

Μένω σε ανθρώπους και στιγμές.

Ηθελημένα.

Κι άς πονάει η καρδιά μου.

Ολοένα.

Τα ίδια λάθη άν ρωτάς.

Θα ξανακάνω.

Θα δίνω αγάπη και χαμόγελα.

Όσο φτάνω.

Όσο ανασαίνω και χτυπάει.

Η καρδιά μου.

Θα κυνηγάω σαν παιδί.

Τα όνειρά μου.

Το λιθαράκι μου θα βάζω.

Μ' ένα γέλιο.

Και την αγάπη μου θα έχω.

Ευαγγέλιο.

Κι όταν θα ψάχνω στη ζωή μου.

Πανωφόρι.

Τότε οι φίλοι μου θα υψώνονται.

Σαν όρη.

Θα φτιάχνουν φράγμα ένα γύρω.

Θα ζεσταίνουν.

Την πληγωμένη μου ψυχή.

Θα τη γιατρεύουν.

Η αγκαλιά τους πάντα θα'ναι.

Η δύναμή μου.

Θα βάζω ενέχυρο για κείνους.

Τη ζωή μου.

Θα ψάχνω πάντα στα απλά.

Την ευτυχία.

Και στις στιγμές την πιό μεγάλη.

Ιστορία.

Και θα πηγαίνω στης ζωής.

Το παραπέρα.

Κι άς μου είναι δύσκολο πολύ.

Ίσως μιά μέρα...

Να γίνουν όλα άσπρη σκόνη.

Στον αιθέρα.

Και ν' ασημίζουν σαν αστέρια.

Νύχτα ή μέρα.

...Γιώτα Κλουτσούνη-Παπαδάκη...