Σαν σήμερα, μας άφησες χιλιάρφανους Αννούλα.
Επήρες δρόμους άγνωστους, φτερούγισες μακριά μας.
Στα μεταξένια σου μαλλιά μπλέχτηκε η χαρά μου,
στα ολοφώτεινα φτερά σκάλωσε η ευτυχία.
Τα μάτια μου βουλιάξανε, τα χείλη πίκρα σφίγγει.
Ποιος ζήλεψε τη νιότη σου και σ’ άρπαξε από μένα;
Ποια πύλη μέσα από τη γη σε στέλνει στα ουράνια;
Σε ποιο αστέρι κατοικείς ; Ποιος ήλιος σε χαϊδεύει;
Τόσο μικρή πώς το μπορείς μονάχη να κοιμάσαι;
Κάνε μου χώρο για να ‘ρθω κοντά σου να κουρνιάσω,
να σ’ αγκαλιάσω στοργικά, τους φόβους σου να πνίξω,
τριγύρω σου να τυλιχτώ, να σβήσω τους καημούς μου.
(Από την ποιητική συλλογή ‘’Πεζοπορώντας με τα όνειρα»»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου