Εκείνη η αύρα
της αυγής έμοιαζε
με ανάσα σαν του έρωτα
ήταν η ανατολή στα πορφυρά της κάστρα!
Στροβίλιζε
στα χρώματα που
αντέγραφε η σκιά της, ευθραστη
ονειρική μες τα καμωματά της!
Χρωμάτιζε
το πέλαγο, κι όπως
υψωνόταν εύθραστο έμοιαζε
γυαλί μα αληθινή φαινόταν!
Μπλεγμένη
με τον άνεμο που την
παρασέρνει, καρδιοχτυπά ξεχνιέται
σιγά σιγά ανεβαίνει!
Πάλλεται
μες τα κύματα γλυκοανασαίνει,
στον κυματοδαρμένο αφρό
για λίγο ξαποσταίνει!
Λιποτακτεί
ατίθασα στου ουρανού
το θρόνο, σαν φεγγοβόλο όνειρο
πλανεύει όλο τον κόσμο!
Εκείνη
η αύρα της αυγής μέσα
στο ροδισμά της, του σκοταδιού
η λύτρωση το λαμποφεγγισμά της!
Ανατολή μου
μάγισσα διάχυτη μες το φώς σου,
επίγειο είσαι όνειρο μέσα απ ' το χορό σου!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου