Είναι ο κόσμος κουκκίδα του χάους
κάτω από έναν ουρανό.
Και συ, μια ανυπότακτη σκόνη,
που δεν επικάθεται
πάνω στα βλέφαρα μου .
Κοίταξέ με.
Είμαι η χαραγμένη οδύνη
στων ματιών σου τα άστρα.
Κοίταξέ με.
Είμαι η οργή σφηνωμένη ανάμεσα
στα δάκρυα της ανεμώνας.
Κοίτα με.
Σφαδάζω κάθε που ακουμπά ο ήλιος
την αλμυρή αχλύ της θάλασσας .
Λιποτάκτης ενός ονείρου
παραδίνεσαι
στην αγκαλιά της μπλε σελήνης.
Καταφύγιο να βρεις,
να κρύψεις τις ορατές πληγές
και τον αόρατο σπαραγμό σου.
Πρέπει να φύγεις .
Μα μη νομίζεις δεν θα νοιαστώ.
Θα είμαι η τρεμάμενη φωνή,
που θα λέει γύρνα.
Αλλά την ίδια στιγμή,
θα κλείνει τις διόδους εκπνοής,
για να μην ακουστεί.
Φύγε λοιπόν και καλό κατευόδιο ...
....Αγγέλα Καραγκούνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου