Απώλεσα τις λέξεις στην φωτιά
του Έρωτα
κι όλα τα λόγια κάρβουνα.
Κι αυτή η φωτιά να κυματίζει φως
και να φυσάει κατά πάνω μου.
Το ανερμήνευτό σου παύει την φωνή
της πένας.
Μα είσαι ωραίος,
σαν απόδειπνος ουρανός,
με όλους τους ήλιους στα μάτια.
Είσαι το μελάνι που γράφω,
όταν ψάχνω τους ανοιξιάτικους δρόμους σου.
Είσαι η όψη στον καθρέφτη μου.
Την στιγμή που μ' αγγίζει το χάδι σου,
την στιγμή που ανασαίνω την πνοή σου,
αυτή την άγια στιγμή,
ολόσωμος ο έρωτας,
με βάζει σε μια επίπλαστη, μα ευδαιμονική
αιωνιότητα.
Κι η κατάργηση του ποιήματος,
γιατί φλέγονται καιόμενες οι λέξεις,
στο Μυστήριο αυτό της Ιερής στιγμής,
είναι η λύση.
Μα είσαι τόσο ωραίος,
σαν απόδειπνος ουρανός
κι όλα τα σύμφωνα και τα φωνήεντα,
βουτάνε στο μελάνι,
για να ιστορήσουν τις αίτιες ανάσες μας.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου