Ο αναστεναγμός του φθινοπώρου
ζεστός ακόμα από τις ηλιαχτίδες
που κρύβονται κάτω από τα βλέφαρα
εκπνέει μελαγχολία
το γιασεμί του καλοκαιριού
χορεύει αναρριγώντας στις αυλές
η μυρωδιά του μούστου ξεθυμαίνει στα ξέφωτα
θραύσματα σιωπής στροβιλίζονται
στα κίτρινα φύλλα που αυτοκτονούν
με αιθέριους βηματισμούς στις στέγες.
Βράδυ φθινοπωρινό
με καρδιά και μυαλό ν' αντιστέκονται
σ'ένα δάκρυ αυθαίρετο
μαζεύοντας τα πανιά με περισυλλογή
τραγουδώντας ενθαρρυντικά
πριν φυλορροήσουν τα όνειρα στην ομίχλη.
Θαλασσινό φθινόπωρο
η αμμουδιά στενάζει βουβά
μη και ταράξει τη σιγή
αποχαιρετώντας τους φλογερούς στίχους
που ναυαγούν στο νερό
καθώς σβήνουν τα τελευταία ερωτευμένα καρδιοχτύπια
και τα κοχύλια κρύφτηκαν στις θαλασσοσπηλιές
ξεχασμένα σε ύπνο βελούδινο.
Θα ξανασυναντηθούμε
-αντηχεί αθόρυβα η γοερή κραυγή του καλοκαιριού-
γαλάζιο φως μου ακριβό
μη σε τρομάζει το πανωφόρι της σκοτεινιάς..
θα ξαναβρούμε τις μέρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου