Το Παλίο Βιολί... Μαρία Μπούλη.

Μαγνητισμένος κοιτάς

το παλιό αραχνιασμένο βιολί

π’ αντίκρισες απρόσμενα

σε μια γωνιά της σοφίτας.

Ξεχασμένο στη λήθη του χρόνου

με σπασμένες χορδές,

σκεπασμένο από ένα παχύ στρώμα σκόνης.

Σα να ήταν δακρυσμένο το βιολί

έτσι που έστεκε σιωπηλό κει στο ράφι,

φορτωμένο αναμνήσεις από άπαιχτες μελωδίες

να ηχούν στον παγωμένο χρόνο.

Κι εσύ βιολιστή νοιώθεις ένα ρίγος

να διατρέχει το κορμί σου.

Υγραίνονται τα μάτια

από θέλξεις και πεθυμιές πρωτόγνωρες.

Με βήματα αργά, προσεκτικά,

το πλησιάζεις σα να φοβάσαι

μη το ξυπνήσεις από το βαθύ του λήθαργο.

Το παίρνεις απαλά στα δυο σου χέρια,

ταιριάζεις τις σπασμένες του χορδές,

το χαϊδεύεις με στοργή περίσσια,

και ξεχύνεται μια πρώτη μελωδία.

Αχ..άγγιγμα ψυχής και αγγέλου γνώση!

Του ψιθυρίζεις πόσο πολύ το αγαπάς!

Κι αυτό ξυπνά κι αποζητά

τα χέρια σου τα μαγικά που κρατάνε το δοξάρι.

Κι ενώνεται ο βιολιστής με το βιολί

και πλημμυρίζει θεία μουσική

που σου μαγεύει τη Ψυχή!

Τι ταίριασμα συμπαντικό

βρήκε στη σοφίτα το ξεχασμένο,

αραχνιασμένο, ξεκούρδιστο βιολί

που το έκανε μέσα σε μια στιγμή

να ξαναβρεί την παλιά του τη φωνή

και με την πηγή του να ενωθεί!

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη